Cruisin' the east coast - part II

Het is alweer een aantal dagen geleden sinds we een update hebben gegeven, hoewel de meesten van jullie waarschijnlijk via andere social media (whatsapp, facebook of instagram) wel een indruk hebben gekregen hoe  het geweest is.

Na 1 nacht Rockhampton zijn we de volgende morgen direct doorgereden richting MacKay. Ik merkte aan mezelf dat ik het een beetje ‘zat’ begon te raken. Kilometers maken in zo’n logge camper en dan ook nog eens op een weg waarvan je je soms afvraagt waarom er 100 gereden mag worden. Onderweg hebben Abigael en ik van plek gewisseld zodat zij ook een poos kon genieten van het uitzicht die je hebt als je voorin zit. Achteraf heb ik daar wel een beetje ‘spijt’ van want achterin schudt alles bij elkaar en voel je iedere hobbel nog net iets meer dan voorin *zucht*. Natuurlijk wil onze dame liever ook niet meer terug op haar eigen plaats en is een mondelinge strijd dan ook onvermijdelijk zodra we ergens naar toe rijden… *dubbel zucht*. Beetje schipperen dan maar! Op de lange stukken mag ze ook een uur / anderhalf voorin, de rest niet, ook omdat ik natuurlijk moet navigeren :o).

En dat uitgestrektheid waar iedereen altijd zo lyrisch over is… dat ‘echte’ Australie…. Tja… ik begrijp het wel. Maar omdat het uitzicht mij bekend is en daardoor misschien minder bijzonder…. Merk ik dat het me minder doet en ik het meer ervaar als ‘we moeten wel om op de volgende plek te komen’.

Voor Rockhampton en Mackay hadden we geen bijzondere campings gekozen, maar wel een met een zwembad zodat Abbie toch nog even d’r ei kwijt kon bij aankomst. Helaas was het zwembad bij de camping in Mackay gesloten voor onderhoud en besloten we dan ook verder te kijken naar een ander alternatief. 3 telefoontjes verder hadden we 1 die nog een plekje vrij voor ons had. Bij aankomst werden we ontvangen door een lieve vrouw die met ons mee liep naar onze plaats, half verontschuldigend, wetende dat ze niet de allermooiste camping had van de omgeving. Ze durfde echter wel $40 voor 1 nacht te vragen aangezien alles vol zat en zij ook weet dat als wij het niet nemen het wel door een ander nog wel gevuld zou worden. Het was summier, de faciliteiten waren duidelijk aan vernieuwing toe en het was een plek waar we Abbie voor ons gevoel niet alleen naar buiten konden laten. De (vakantie)cabins (zagen er meer uit als bouwketen) werden bezet door werklieden en er waren een aantal pensionadas, maar daar was alles mee gezegd. Wij waren er niet van gecharmeerd en hielden ons voor dat het toch maar voor 1 nachtje was.

De volgende morgen zijn we maar weer vroeg vertrokken en gelukkig hoefden wij nog maar 2 uur te rijden om in Airlie Beach aan te komen.

Hoe dichterbij we kwamen hoe duidelijker de gevolgen zichtbaar werden van cyclone Debbie eerder dit jaar. Dit was vooral te zien aan de bossen. Toen we de eerste bocht bij Airlie Beach naderden werden we enorm verrast door de groen/blauwe water en de vele bootjes die voor anker lagen, YES! We waren er! Voordat we gingen inchecken wilden we eerst even een rondje doen door Airlie, dus hebben we langs Shute Harbour gereden omdat we hadden begrepen dat de storm daar de grootste sporen had achtergelaten. Het was niet moeilijk te bedenken wat voor natuurgeweld daar heeft plaatsgevonden. Tegelijkertijd hebben we bewondering voor hoe veerkrachtig de mensen uit de regio zijn aangezien Airlie Beach en de faciliteiten alweer helemaal up and running zijn. Op de ‘zielige’ palmbomen na al eigenlijk niet veel meer van te zien.

Na de lunch liepen we langs een aantal winkeltjes, zo ook een winkel die handelde in Aboriginal kunst en opalen. Daar hebben we onze didgeridoo gekocht! We mochten de volgende dag om 17 uur terugkomen om een workshop didgeridoo spelen bij te wonen! Dit stond echt op mijn lijstje ‘things to do / things to buy’!

Daarna zijn de de camping op gaan zoeken en die bleek ook nog mooier te zijn dan verwacht (wellicht had dit te maken met de eerdere overnachtingen die echt wel tegenvielen) en voor Abbie een verademing met grote speeltuin, springkussens, midgetgolf, skelterhuur, zwembad met glijbanen! YAY! Ons plekje was ook prima en hier konden we dan ook de komende 4 nachten vertoeven!

De volgende dag wilden we eigenlijk al naar de eilanden toe, maar we waren te laat met iets te boeken. Dan maar rustig aan doen en genieten van onze nieuwe omgeving en de faciliteiten die wij voorhanden hebben!

Eind van de middag nog wel naar de didgeridoo workshop in town geweest en aansluitend een hapje gegeten bij KC’s grill waar ons oog op wat lokale specialiteiten vielen. Krokodil, emu en natuurlijk ook kangaroo gegeten.

De volgende morgen werden we vroeg opgehaald voor onze dagtrip Whitsundays. Eerst wilden we dit met een watervliegtuig doen (dit heb ik vele klanten aanbevolen en geboekt in het verleden…), maar de tour die wij zagen sprak ons meer aan omdat je naast je bezoek aan Whitehaven beach ook naar Hills Inlet gaat en snorkelen op het rif. 3 vliegen in 1 klap! Het werd dus Bullet Whitsundays!

Abbie werd door het personeel nog extra in de watten gelegd doordat ze als eerste op de boot een plekje mocht uitzoeken en op de terugweg zo’n 10 minuten zelf gevaren heeft met aankondiging en groots applaus. Zelden hebben we haar zo trots meegemaakt!

De tour bracht ons eerst naar een kleine baai aan de noordzijde van Border Island. Hier mochten we snorkelen. Abbie vond het toch nog wel erg spannend (ik ook in eerste instantie omdat ik weet wat in het water mogelijk kan zijn…) maar heeft het wel geprobeerd nadat ik naast het bootje in het water sprong en vasthield. Ze heeft er dus wel wat van gezien maar er waren zoveel visjes en soorten koraal dat allemaal bewoog dat ze niet goed wist wat ze ermee moest en sloeg de angst toch wel weer toe. Dan maar weer terug op de boot om op te drogen en op te warmen. Jelle heeft tot het allerlaatst gesnorkeld en naast al dit moois ook nog een zeeschildpadje en zandhaaien gespot. Als het lukt zullen we nog een filmpje hiervan posten.

Daarna doorgevaren naar Whitehaven beach waar we 2,5 uur voor onszelf hadden. Dit strand staat op nummer 1 van de mooiste stranden in Australië en wij begrijpen wel waarom. Uniek aan dit strand is het zand. Het is spierwit! En voelt ondanks de velle zon koud aan en het is heel fijn. Er zijn verschillende theorieën over hoe het tot stand gekomen is en het blijft daardoor nog enigszins een raadsel. Helaas zijn de aboriginals die hier vroeger woonden verdreven door een hevige bloedbad die Nederlandse ontdekkingsreizigers is aangericht. Sindsdien wordt dit mooie stukje aarde door de Aboriginals gezien als vervloekt en zullen hier geen voet hier neerzetten.

Tot slot Hills inlet lookout waar de foto’s genoeg zeggen denk ik.

Vandaag hebben we weer op de camping doorgebracht en dit was erg ontspannen. Abbie heeft een Aussie vriendinnetje en hoewel er ook Nederlandse kinderen aanwezig zijn, trekt ze toch over het algemeen meer op met de Engelstalige kinderen. Helaas is er dan ook weer een moment van afscheid aangekomen. Ik kan mij voorstellen dat ze het morgen weer even moeilijk mee heeft.

Morgen vroeg vertrekken we naar Townsville, zo’n 4 uur rijden weer.